Er is zo’n verhaaltje van Toon Tellegen over dat bijna iedereen om kon vallen. Het hele precieze verhaaltje weet ik niet meer (dan moet ik het boek erbij pakken). Wat ik wel weet is dat omvallen iets is waar ik behoorlijk bang voor kan zijn. Of gewoon vallen, ook goed.
Twee jaar geleden had ik de impuls om rolschaatsen te kopen. Iets met jeugdsentiment want ik groeide op in de jaren ’90 waarin er een switch kwam van rolschaatsen naar skeelers (en van cassettebandjes naar cd, maar dat terzijde). Ik kocht dus rolschaatsen, maakte precies een week rondjes rondom een buitentafel (dik ingepakt met allerlei bescherming) en toen bedacht ik me dat ik veel te bang was om te vallen. Sindsdien heb ik wel veel over rolschaatsen gedroomd (en gek genoeg kon ik dat ook in mijn dromen).
Angst om te vallen dus. Altijd al wel gehad. Maar drie jaar geleden liep dat de spuigaten uit. Lang verhaal kort: verkeerd ademen, daardoor duizelig, daardoor continu het gevoel van bijna omvallen. Het was een heel proces om daar weer uit te komen en toen het eenmaal echt beter ging, besloot ik om dat gevoel te vangen in beeld. Dat is wat je hier ziet.
